Kleurrijk Bolivia

Bolivia
La Paz
Iets later dan gepland, rond een uurtje of 17.00 uur, kwamen we aan in La Paz. De eigenaar van het hotel in Copacabana heeft ook een hostel in La Paz. Aangezien het goed bevallen was in Copacabana, hadden we een kamer gereserveerd voor in La Paz. Helaas kon/wilde geen één taxi chauffeur ons hierheen brengen, omdat er weer stakingen en wegblokkades waren. Er zat maar één ding op en dat was een ander hostel vinden in de buurt van het busstation. Gelukkig was dit met behulp van de Lonely Planet zo gelukt. Een blok verderop zat een leuk Bed & Breakfast; Adventure Brew Hotel. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij! Bij de receptie hebben we voor morgen ook alvast een tour geboekt: Mountainbiken op Death Road, "The World's Most Dangerous Road". Spannend!! We hadden al gelezen dat het niet verstandig is om op deze tour te bezuinigen, want veiligheid staat voorop. Daarom hebben we gekozen voor de duurste die er was (het kan hooguit een paar tientjes verschillen), namelijk Gravity Assisted.
Omdat we na onze brunch niets meer hadden gegeten, waren onze magen aardig aan het knorren. 30 meter verder zat het tweede pand van B&B Adventure Brew, met volgens de reviews op internet een klein simpel restaurantje voor een klein prijsje. Nu is bijna alles in Bolivia voor ons een klein prijsje. Het eten was inderdaad prima en het kostte geen drol!Voor 2 goed belegde broodjes hamburger met patat, een groot bord salade, twee glazen verse jus d'orange, twee thee en twee enorme hompen brownie hebben we omgerekend € 18,- betaald!

Death Road
Jaja, vandaag gaan we hem rijden, "The World's Most Dangerous Road". Ooit was dit een doorgaande weg, waarop tweerichtingsverkeer toch echt mogelijk was. Er zijn vele doden gevallen, doordat de weg niet geasfalteerd is, er veel smalle stukken zijn, vangrails ontbreken en diepe afgronden zijn (zie Youtube voor diverse sfeerimpressies, bijv. autoprogramma Top Gear). Niet zo gek dat dit ontbreekt, gezien de weg in 1930 is aangelegd door Paraguayaanse krijgsgevangenen met als doel het bedrijf Coca Cola de cocabladeren te kunnen leveren. Inmiddels zit er geen coca meer in Coca Cola. Sinds 2006 is de "New Road" open, die gelukkig een heel stuk veiliger is. Maar goed, wij jonge, adrenaline zoekende reizigers, waren toch wel heel erg benieuwd naar deze gevaarlijke weg. Na een uur rijden met de bus waren we op 4.600 meter en werden de laatste instructies gegeven. Het eerste stuk dat we gefietst, of eerder "gerold" hebben, was 22 km lang op een geasfalteerde weg naar beneden. Keihard gingen we en zelfs harder als je voorover op je stuur ging liggen. Hierbij haalde we zelfs vrachtwagens in! Het was een mooi stuk om even onze mountainbikes te leren kennen. Na de nodige snacks en nog wat praatjes en verhalen om ons te waarschuwen (we werden er eerder bang van), gingen we dan eindelijk de beruchte Death Road op. Stuiterend over de keien en stenen, gingen we met een behoorlijke vaart naar beneden. Het naar beneden gaande verkeer dient links te houden op de weg. Klein detail: dat is ook de kant van de afgrond! Deze regel wordt gevoerd, omdat de chauffeurs dan goed uit hun raam kunnen hangen en zien of er nog wat speling is voordat ze 400 meter naar beneden kukelen! Gelukkig zijn we tijdens onze rit alleen andere groepen mountainbikers tegen gekomen en enkele tegenliggers. Om de 10/15 minuten was een stop en werd de komende route doorgesproken. Na de eerste stop viel in onze groep al de eerste gewonden. Een Rus vond het verstandig om alleen met zijn voorrem te remmen (er was nog zo verteld dit niet te doen, omdat 70% van de remcapaciteit op de voorrem ligt), met als gevolg een flinke smak met zijn jukbeen en kaak op de stenen. Nu droegen we wel allemaal een helm, maar helaas was dit stuk van zijn gezicht niet beschermd, auw!! Maar ach, het kon erger: hij heeft nog mazzel dat hij in één keer stil lag en niet het ravijn in is gevallen :D
Mart moest de eerste tien minuten even wennen (wordt ook een jaartje ouder), maar gelukkig konden wij hierna, zonder angst drie uur lang volgas naar beneden knallen. Het was een super leuke dag, die we eindigden bij een dierenopvang. Hier hebben we geluncht, ons opgefrist in de koele rivier en daarna een goede warme douche genomen. Het plan was om met de bus via Death Road terug omhoog naar La Paz te rijden. We hadden gelezen dat dit het engste deel van de dag zijn. Door de hevige regenval van de afgelopen dagen, vond de chauffeur dit echter onverantwoord. Bovendien hadden we een behoorlijke vertraging opgelopen dankzij Vinokourov, waardoor de chauffeur besloot via de New Road terug te keren naar La Paz.
Na een hapje te hebben gegeten, zijn we terug gegaan naar hotel. We waren doodop van de indrukwekkende dag.

Sucre
Om naar Sucre te reizen, hebben we deze keer gekozen voor het vliegtuig in plaats van de bus. We hadden gelezen dat de nachtbussen in Bolivia lang niet zo luxe en veilig zijn als in Perú. Bovendien zou het 12 tot 14 uur rijden zijn met de bus en vonden wij dit zonde om overdag te doen. We komen anders toch echt een beetje in tijdnood en we willen natuurlijk het liefst zo veel mogelijk zien. Bovendien klinkt een uur vliegen, €60,- betalen en fit aankomen echt velen malen beter!
Dus vanmorgen zaten we om 9 uur op het vliegveld aan een kop coca thee. Aangezien we regelmatig op een behoorlijke hoogte zitten, beginnen we onze dagen met een kop coca thee. Dit is goed tegen hoogteziekte en bovendien ook goed voor de vertering. Kauwen op gedroogde coca bladeren schijnt sneller te werken, maar dit is echt niet te pruimen. Ach, met coca thee en coca snoepjes komen we een eind. We hebben inmiddels weinig last van de hoogte, behalve dat we wat sneller buiten adem zijn.
Maar goed, het vliegveld! Om 10:00 uur zouden we vliegen. Precies, "zouden".... De informatieborden bij de gate gaven namelijk om 10.30 uur al een half uur lang aan dat de gate inmiddels was gesloten, terwijl wij toch al enige tijd bij de gate zaten te wachten om te boarden. De vlucht vertrok uiteindelijk drie kwartier later, maar volgens Zuid-Amerikaanse begrippen is dit netjes op tijd.... misschien wel iets te vroeg?!
Na een uurtje vliegen in het kleine (wij zaten vooraan en bijna bij de piloten op schoot), maar fijne 20 persoons propellervliegtuigje, landde we in Sucre. Dit is de officiële hoofdstad van Bolivia. Een taxi bracht ons naar hostel Charcas, recht tegenover de drukke Mercado. Een mooie centrale ligging en zodra je binnen bent in het hostel, heb je geen erg meer in de drukte op straat.
We hadden honger, dus zijn de Mercado opgelopen. Hier hebben we als eerste de overheerlijke Chorizo geproefd. De Chorizo komt hier echt vandaan en je eet hem met een vol belegd broodje met sla, tomaat, peper, ui en saus. Jammie!! Na een rondje in de Mercado, het is echt fantastisch om te zien hoeveel mensen hier met exact hetzelfde kraampje en eten bij elkaar staan, hebben we ons nog overgegeven aan een bak fruit met yoghurt en slagroom. Voor al dit lekkers, waren we per persoon wel €1,40 kwijt! Het moet niet gekker worden!!
Nu was het toch echt tijd om wat van de stad te gaan bekijken. Sucre is erg compact en alles ligt op korte loopafstand van elkaar. Als eerste zijn we naar Plaza 25 de Mayo gewandeld. De sfeer in de stad is erg gemoedelijk en alles is erg schoon en netjes, zo ook dit plein. De bijnaam van Sucre is "Ciudad Blanca", oftewel Witte stad. Dit, omdat in het koloniale centrum heel veel gebouwen wit geverfd zijn. Na een tussenstop in het hotel zijn we naar Parque Simon Bolivar gelopen, maar niet voordat Mart op de markt nog even snel een tweede broodje Chorizo had gehaald!
In het park hebben we heerlijk een paar uurtjes gerelaxed, samen met heel veel scholieren/studenten. De stad barst hier namelijk van de studenten en is vooral gespecialiseerd in rechten. Vandaar dat hier op elke hoek van de straat ook een bord hangt met "abogado" en er dus vele advocatenkantoortjes zijn gevestigd.
Na de relaxuurtjes zijn we gaan slenteren langs wat winkeltjes rondom Plaza 25 de Mayo. Inmiddels was dit plein omgetoverd tot een drukte van jewelste! Het was vrijdagavond en net na werk/schooltijd, dus iedereen zocht hier elkaar op. Ook kwamen we middenin een processie/optocht vol met keurig geklede mensen en een grote fanfare erbij.
Ondertussen was het tijd om een hapje te gaan eten, dus hebben we de Lonely Planet geraadpleegd en een restaurant opgezocht waar ook de chorizo steak op het menu stond. Het was wel iets duurder volgens de reviews, maar je kreeg er ook kwaliteit eten voor terug. En ach, wat is duur voor Boliviaanse begrippen?! Bovendien hebben we weer een 3 daagse tour in het vooruitzicht waar we 's avonds standaard kip met rijst eten, dus genoeg redenen om nu even "luxe" te dineren. En het was het waard!

De volgende dag zijn we na een goed fruitig ontbijt op de Mercado met een taxi naar La Recoleta gegaan. Dit is een mooi pleintje met uitzicht over de stad. Bovendien kon je heerlijk relaxen bij een cafeetje met hetzelfde uitzicht met heerlijke verse vruchtensappen. Daarna was het tijd om onze spullen bij het hotel op te halen en door te reizen naar Potosi, de hoogste stad ter wereld. Gelukkig waren er ook vandaag geen wegblokkades (het lijkt wel of wij tussen de blokkades doorreizen) en konden we ongestoord onze reis voortzetten. Rond schemering kwamen we in Potosi (4070 meter hoog!) aan en hebben we ons door een taxi af laten zetten bij een hostel in de oude binnenstad. Ooit was Potosi de rijkste stad van heel Amerika, doordat er vroeger rondom Potosi veel zilver in de grond zat. Een Quechua-indiaan heeft dit ontdekt tijdens zijn zoektocht naar zijn weggelopen lama. Hij stookte een vuurtje, zag de grond een beetje wegsmelten en kwam tot de ontdekking dat er zilver in de grond zat. Echter kwam deze informatie al snel bij de Spanjaarden terecht en stonden ze met bootladingen vol slaven uit Afrika om de "vruchtbare grond" eigen te maken. Het is niet bekend hoeveel zilver er precies uit de grond is gehaald, maar naar schatting konden de Spanjaarden een brug van zilver van Potosi naar Spanje maken en dan nog heel veel zilver hier overheen naar Spanje vervoeren. De Spaanse invloeden zijn goed terug te zien aan de koloniale gebouwen in de stad. Er is nu nog maar weinig zilver in de grond te vinden en er wordt alleen nog naar tin en zink gezocht. Een enkele die toch nog wat zilver in de mijnen vindt, is dan ook direct binnen!
Na een koude nacht in het hostel en een simpel ontbijtje, hebben we nog een uurtje rondgelopen in de stad en zijn toen richting het busstation gegaan om buskaartjes naar Uyuni (nabij de zoutvlaktes) te veroveren. Gelukkig konden we nog met de bus van 12:00 uur mee en kwamen we met licht aan in Uyuni. Dit plaatsjes stelt niet zo heel veel voor. Vanaf hier starten veel toeristen hun tour naar de zoutvlaktes en verschillende bijzondere bergmeren. Ook wij gaan dit vanaf morgen doen. Het is een driedaagse tour met een 4x4 jeep, guide en nog vier andere toeristen. We zijn erg benieuwd! Het beloofd een mooie, warme en koude tour te worden. We blijven namelijk op behoorlijk hoogte....

Salar de Uyuni
De komende dagen moesten één van onze hoogtepunten worden tijdens deze reis en we werden niet teleurgesteld! De drie-daagse trip hebben we geboekt onder Hotel Inti, waar we verbleven. Het kantoor, Julliet-tours, is nieuw en wordt gerund door Gonzales, een Boliviaan die een tijd in Miami heeft gewoond. De trip kostte ons in totaal 1080 Bolivianos (zo'n 120 euro), per persoon.
Maandagochtend werden we na een goed ontbijt rond 10.30 uur opgehaald bij het hotel. De drie dagen brengen we door met onze chauffeur Juan, gids Iber, een Nederlands stel (Tine en Stijn) en een Brits/Australisch stel (David en Lucette). We hebben weer erg veel geluk, want de groep is leuk! Ook de gids en de chauffeur waren top! De eerste dag begonnen we met een korte rit naar het trein-kerkhof; allemaal oude verroeste locomotieven midden in de woestijn. Heel mooi, maar na ongeveer 2 minuten hadden we het wel gezien! Op naar de zoutvlaktes! Na anderhalf uur scheuren in onze Toyota Landcruiser, kwamen we aan in de "Salar de Uyuni". We begonnen met een goede lunch en zijn daarna doorgereden naar werkelijk de Middle of Nowhere. Niemand te bekennen om ons heen en waar je ook keek; witte grond en blauwe lucht (met wat wolkjes). Schitterend!
Na een uurtje grappige en ook mooie foto's maken was het tijd om weer verder te gaan. De volgende stop was Isla de Pescado. Een "eiland" op de zoutvlakte in de vorm van een vis. Hier groeien gigantische cactussen, sommigen van wel 1200 jaar oud!
Hierna zijn we doorgereden, met onze eigen muziek over de autoradio (dus ook Andre Hazes :-D), naar ons hotel. Dit bleek een zouthotel te zijn, erg leuk! Na een avond met wijn en kaarten lagen we rond 22.00 uur in bed.
Dinsdag was hét hoogtepunt van de dag, de Laguna Colorado. Het water van deze lagoon is vuurrood door bepaalde bacteriën en stoffen in de bodem. Ook hebben we erg veel flamingo's gezien. Het is een schitterend gezicht met de mooie besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.
Woensdag was onze laatste dag en die begonnen we heel vroeg. Na weer een avond wijn en kaarten is 5 uur geen lekkere tijd om wakker te worden en bijkomend nadeel was dat het ook nog eens -7 graden was! Even door bikkelen dus en met frisse moed naar de geisers. Deze bevinden zich op zo'n 40 minuten rijden van ons hotel en op zo'n 5000 meter hoogte. We waren precies op tijd voor de zonsopgang; één van de mooiste die we ooit gezien hebben! Onze vingers vroren eraf, maar het was de moeite waard.
Na een kwartiertje rijden hebben we ons op kunnen warme in hot spring. Het moment om je kleding uit te doen en de paar passen naar de hot spring te zetten, was niet leuk. Gelukkig was de hot spring heerlijk warm en hebben we een half uurtje lekker kunnen ontspannen.
De rest van de ochtend zijn we door de "Salvador Dali-woestijn" gereden, die naar de kunstenaar vernoemd is door de mooie verschillende kleuren. De laatste stop was bij de Laguna Verde, oftewel een groene lagoon. Euhmmm, hij was alleen zwart........ Door de wind was de groene kleur er vandaag niet, maar het was alsnog heel mooi!
Onze tour zat erop en we werden afgezet bij de Chileense grens. Wij gaan namelijk door naar San Pedro de Atacama in Chili en de rest van de groep gaat weer terug naar Uyuni. Na een half uurtje wachten op onze bus (en wat geregel van onze gids Iber), waren we onderweg naar San Pedro.

San Pedro de Atacama
We zijn in het vierde land van deze reis; Chili! Na ongeveer een uurtje rijden met een busje kwamen we aan bij de grenspost in San Pedro de Atacama. De douane-procedure duurde hier wat langer dan in de andere landen. Aangezien Chili vrij westerlijk is, zijn ze nogal huiverig op binnenlaten van hun armoedige buren uit Bolivia. Maar na een half uurtje was alles in orde en vervolgden we onze weg naar het hostel wat we op het oog hadden: Eden Atacamina. We hebben een simpele, schone en lichte kamer met voor ons een grote binnentuin met hangmatten! Nadat we in het stadje wat geluncht hadden is Mart via Skype Ajax-Real gaan kijken:-)
Op donderdag zijn we het stadje gaan verkennen en hebben we wat leuke souveniertjes voor thuis ingeslagen. Verder hebben we eigenlijk vooral heel veel in de hangmat gelegen. De temperatuur hier is heerlijk: zo'n 25 graden en een lekkere warme zon!
Morgen gaan we naar het vijfde land, Argentinië! Eerst 4 dagen in de stad Salta en dan naar onze eindbestemming; Buenos Aires!